Askush nuk dinte të thoshte me saktësi se çfarë parashikonte ligji për të vdekurit në burg. Disa ngulmonin se ligji parashikonte se ata duhej të mbaronin dënimin dhe pastaj eshtrat mund t’i jepeshin familjes, prandaj parcela ishte e shënuar në një hartë dhe, bashkë me trupin, futej dhe një shishe me gjeneralitetet e personit. Por ata më të vjetrit, që kishin lëvizur bashkë me kampin nga vepra në vepër, thoshin se nuk bëhej fjalë kurrsesi për varrezë. Sepse, nëse kampi zhvendoset çdo katër-pesë vjet, siç ka ndodhur, ngulmonin, kush do të kujdeset për një copë tokë, pranë një fabrike çimentoje apo një rafinerie, që ka nën të ca kufoma? Edhe po të ketë ndonjë ligj që garanton tërheqjen e eshtrave pas mbarimit të dënimit, familjet as nuk do të guxonin, as do të kishin mundësi t’i futeshin një kërkese të tillë. Ata nuk dinin të kishte ndodhur ndonjë rast i tillë.
Burgu ishte një botë e nëndheshme ku s’kishte kuptim varri, pasi ai vetë ishte një lloj varri që i ndante të burgosurit nga bota e të gjallëve. Për më tepër varreza shihej si një vend nderimi dhe kujtimi, ndërsa ata ishin futur aty pikërisht se s’meritonin nderim dhe kujtim. Prandaj, të vdisje aty nuk ishte tjetër veçse përfundimi i një varrosjeje fizike dhe morale që kishte nisur me marrjen nga jeta e lirë dhe futjen në qeli.
Mbi librin:
Në këtë pikë të rrugëtimit mendoj se të gjitha këto histori i kam shkruar për t’i pranuar si të miat, si pjesë të vetes sime “të vërtetë” ato rroba dhe ato vuajtje që i kam refuzuar me aq ngulm në krye të herës; për të kuptuar se çeltira ku na duket se do të gjejmë veten tonë të vërtetë duke ecur, për kënaqësinë e trupit dhe shpirtit, me një kuptim jete dhe vdekjeje në zemër, nuk arrihet dot veçse duke bërë inventarin e prangave që lemë prapa.
